کد مطلب:148683 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:160
پاداش عظیم گریه بر مصایب امام حسین
در روایات متعددی پاداش بسیار برای گریه كنندگان به خاطر مصایب حسین علیه السلام و همچنین درباره ی مصایب سایر ائمه هدی علیهماالسلام ذكر شده است، به عنون نمونه:
حضرت رضا علیه السلام روز اول محرم به پسر شبیب فرمود:
یابن شبیب ان سرك ان تكون معنا فی الدرجات العلی من الجنان، فاحزن لحزننا، و افرح لفرحنا، و علیك بولایتنا، فلو ان رجلا تولی حجرا لحشره الله معه؛ ای پسر شبیب! اگر خوش داری با ما در درجات عالی بهشت باشی، برای حزن ما، محزون باش و برای شادی ما شادی باش و بر تو باد به ولایت و دوستی ما، هرگاه شخصی، سنگی را دوست بدارد خداوند او را با آن محشور گرداند. [1] .
و در یكی از دعاهایی كه منسوب به حضرت امام مهدی (عج)
است آمده:
اللهم ان شیعتنا خلقوا من شعاع انوارنا و بقیة طینتنا و ادخلهم الجنة، و زحزحهم عن النار...؛ پروردگارا شیعیان ما از پرتو انوار ما و بقیه ی طینت و خوی ما آفریده شده اند... آنها را وارد بهشت كن و از آتش دوزخ دور نما.... [2] .
و در زیارت ناحیه ی مقدسه آمده: امام زمان علیه السلام خطاب به امام حسین علیه السلام عرض می كند: «شب و روز برایت ندبه می كنم و به جای اشك خون گریه می نمایم.» [3] .
و پیامبر صلی الله علیه و آله به فاطمه علیهاالسلام فرمود:
كل عین باكیة یوم القیامة الا عین بكت علی مصاب الحسین فانها ضاحكة مستبشرة بنعیم الجنة؛ هر چشمی در روز قیامت، گریان است جز چشمی كه برای مصایب حسین علیه السلام گریه كرده، چنین كسی خندان و خوشحال به نعمتهای بهشتی است. [4] .
و مطابق حدیث معروف: «من بكی او ابكی او تباكی وجبت له
الجنة؛ كسی كه برای حسین علیه السلام گریه كند، یا دیگران را بگریاند و یا خود را شبیه گریه كنندگان درآورد، بهشت بر او واجب است.» [5] .
امام صادق علیه السلام فرمود: «لكل سر ثواب الا الدمعة فینا؛ برای هر مصیبتی كه بر آن صبر گردد و پوشیده شود پاداش است، جز گریه ی بر ما.» (كه بی صبری و گریه با صدای بلند مطلوب است.) [6] .
جالب اینكه شخصی به نام «جعفر به عفان» اشعاری در سوگواری امام حسین علیه السلام سروده بود، به حضور امام صادق علیه السلام رفت، حضرت احترام شایانی به او كرد و او را نزدش نشانید و فرمود: «شنیده ام درباره ی حسین علیه السلام اشعار خوبی گفته ای؟» عرض كرد: آری، فرمود: بخوان.
او اشعار خود را خواند و امام و حاضران گریه كردند و اشك از گونه های امام صادق علیه السلام سرازیر بود، آنگاه فرمود:
«ای جعفر، سوگند به خدا، فرشتگان مقرب خدا در اینجا شاهد بودند و سخن تو را در مورد حسین علیه السلام شنیدند و بیش از ما گریستند و خداوند در همین ساعت بهشت را بر تو واجب ساخت و تو را آمرزید.»
سپس فرمود: «ای جعفر! آیا بر اشعارت نمی افزایی؟ او عرض كرد، می افزایم، فرمود: «هر كس شعری در مرثیه ی حسین علیه السلام بگوید و گریه كند و بگریاند خداوند بهشت را بر او واجب كرده و او را می آمرزد.» [7] .
حضرت رضا علیه السلام روز اول محرم به پسر شبیب فرمود:
یابن شبیب ان سرك ان تكون معنا فی الدرجات العلی من الجنان، فاحزن لحزننا، و افرح لفرحنا، و علیك بولایتنا، فلو ان رجلا تولی حجرا لحشره الله معه؛ ای پسر شبیب! اگر خوش داری با ما در درجات عالی بهشت باشی، برای حزن ما، محزون باش و برای شادی ما شادی باش و بر تو باد به ولایت و دوستی ما، هرگاه شخصی، سنگی را دوست بدارد خداوند او را با آن محشور گرداند. [1] .
و در یكی از دعاهایی كه منسوب به حضرت امام مهدی (عج)
است آمده:
اللهم ان شیعتنا خلقوا من شعاع انوارنا و بقیة طینتنا و ادخلهم الجنة، و زحزحهم عن النار...؛ پروردگارا شیعیان ما از پرتو انوار ما و بقیه ی طینت و خوی ما آفریده شده اند... آنها را وارد بهشت كن و از آتش دوزخ دور نما.... [2] .
و در زیارت ناحیه ی مقدسه آمده: امام زمان علیه السلام خطاب به امام حسین علیه السلام عرض می كند: «شب و روز برایت ندبه می كنم و به جای اشك خون گریه می نمایم.» [3] .
و پیامبر صلی الله علیه و آله به فاطمه علیهاالسلام فرمود:
كل عین باكیة یوم القیامة الا عین بكت علی مصاب الحسین فانها ضاحكة مستبشرة بنعیم الجنة؛ هر چشمی در روز قیامت، گریان است جز چشمی كه برای مصایب حسین علیه السلام گریه كرده، چنین كسی خندان و خوشحال به نعمتهای بهشتی است. [4] .
و مطابق حدیث معروف: «من بكی او ابكی او تباكی وجبت له
الجنة؛ كسی كه برای حسین علیه السلام گریه كند، یا دیگران را بگریاند و یا خود را شبیه گریه كنندگان درآورد، بهشت بر او واجب است.» [5] .
امام صادق علیه السلام فرمود: «لكل سر ثواب الا الدمعة فینا؛ برای هر مصیبتی كه بر آن صبر گردد و پوشیده شود پاداش است، جز گریه ی بر ما.» (كه بی صبری و گریه با صدای بلند مطلوب است.) [6] .
جالب اینكه شخصی به نام «جعفر به عفان» اشعاری در سوگواری امام حسین علیه السلام سروده بود، به حضور امام صادق علیه السلام رفت، حضرت احترام شایانی به او كرد و او را نزدش نشانید و فرمود: «شنیده ام درباره ی حسین علیه السلام اشعار خوبی گفته ای؟» عرض كرد: آری، فرمود: بخوان.
او اشعار خود را خواند و امام و حاضران گریه كردند و اشك از گونه های امام صادق علیه السلام سرازیر بود، آنگاه فرمود:
«ای جعفر، سوگند به خدا، فرشتگان مقرب خدا در اینجا شاهد بودند و سخن تو را در مورد حسین علیه السلام شنیدند و بیش از ما گریستند و خداوند در همین ساعت بهشت را بر تو واجب ساخت و تو را آمرزید.»
سپس فرمود: «ای جعفر! آیا بر اشعارت نمی افزایی؟ او عرض كرد، می افزایم، فرمود: «هر كس شعری در مرثیه ی حسین علیه السلام بگوید و گریه كند و بگریاند خداوند بهشت را بر او واجب كرده و او را می آمرزد.» [7] .
[1] امالي صدوق، مجلس 27- عيون اخبارالرضا (ع)، ج 1، ص 299.
[2] جنة المأوي حاجي نوري، ص 281 (اين كتاب به جلد 53 بحار ملحق شده است).
[3] فلا ندبنك صباحا و مساء، و لا بكين لك بدل الدموع دما... - مقتل الحسين مقرم، ص 268، بحار، ج 101، ص 320.
[4] بحار، ج 44، ص 293 - (روايات بسياري در اين مورد از ص 287 تا 296 همين مدرك نقل شده است.).
[5] لهوف، ص 11.
[6] بحار، ج 44، ص 87.
[7] رجال كشي، ص 187 - بحار، ج 44، ص 289- و در روايات متعدد آمده امام حسين (ع) فرمود: انا قتيل العبرة؛ من كشته اي هستم كه موجب گريه و اشك است - يا كشته مي شوم در حال شدت و سختي و اندوه بستگان و...» (بحار، ج 44، ص 279. (.